Waar ging het mis? Moeilijk om één reden aan te wijzen. Het was een opeenstapeling van gebeurtenissen. Ik werkte inmiddels enkele jaren als manager catering op locatie bij een bedrijf in Amsterdam, toen er een contractwisseling plaatsvond. Verschillende cateraars werden uitgenodigd, maar mijn werkgever bleef uiteindelijk de cateraar. Aanvankelijk dacht ik dan ook dat er niets zou veranderen. Maar ik had het mis. Vanaf dat moment vonden er ingrijpende veranderingen plaats. Veranderingen waardoor het tussen mij en de opdrachtgever totaal niet meer boterde. Alles moest plots anders. En de opdrachtgever gaf aan mij te willen vervangen. Het werd een nare periode. Ik merkte op den duur dat ik moe was en geen zin meer had om naar mijn werk te gaan.
Gelukkig nam mijn toenmalige rayonmanager Marc me in bescherming. Want ik trok het niet meer. “Doe eerst maar een paar maanden rustig aan,” zei hij. Marc en ik konden prima met elkaar opschieten. Er was echt een vertrouwensband tussen ons. Hij liet mij altijd gewoon mijn werk doen. En als ik hem nodig had, dan was hij er ook. In al mijn cateringjaren is Marc mijn beste rayonmanager geweest. Hij zorgde ervoor dat ik naar een andere locatie kon. Dat ging heel goed. Totdat er op mijn locatie helemaal geen budget meer bleek te zijn voor catering. Vreselijk jammer vond ik het, dat mijn locatie ging sluiten. Dat was in 2011.
Via een tijdelijke andere baan, waarbij ik een collega verving, kwam ik uiteindelijk terecht op een grote locatie in Hoofddorp. In december 2012 begon ik daar als assistent-manager. Hoewel ik vooraf een heel leuk gesprek had gehad met Ad, de rayonmanager van die locatie, stond ik na anderhalve dag werken alweer buiten. Ja, het kostte me slechts anderhalve dag om te besluiten, dat ik daar niet thuishoorde. Vanaf het eerste moment voelde ik al dat het daar niet klopte en dat had alles te maken met hoe de mensen met elkaar omgingen.
Er was geen koffiepauze. Ook mochten we niet even snel tussendoor op de werkplek eten of drinken. “Hoe laat hebben we pauze dan?” vroeg ik aan een collega. “Om half 2,” antwoordde ze luchtig. Wat?! Dat zou betekenen dat ik al 5,5 uur aan het werk was voordat ik even een kopje koffie mocht drinken en een broodje kon eten. Dan ga je toch door je voegen heen? Verder was iedereen aan het werk op z’n eigen ‘eilandje’. Ik mocht niet aan de kroketten komen, want dat was uitsluitend het werk van die en die. ‘s Middags bleek ik er alleen voor te staan, toen de leverancier kwam. Kon ik in mijn eentje alle spullen uitladen. Nou, ik ben echt wel een harde werker. Maar daar pas ik voor. En zo waren er nog talloze dingen die niet goed voelden voor me. Dat gaf ik dan ook aan, want aan het eind van de dag moest ik verslag uitbrengen op het hoofdkantoor. De volgende dag werd het al niet veel beter. Toen de rayonmanager langskwam, zei ik dan ook dat ik ermee ging stoppen. Aan het hoofdkantoor stuurde ik een mail om te zeggen dat ik mijn contract niet zou ondertekenen. Ik nam afscheid van m’n kortste baan ooit.
Maar daar bleef het niet bij. Marja vertelt volgende week over de daaropvolgende baan, die volledig misliep.
BezoekadresVeluwezoom 5
1327 AA Almere
Naar de uitgebreide
contactpagina
Inloggen Mijn FNV Catering
